Bakken is nooit mijn grootste talent geweest, laat ik dat voorop stellen. Ik begon als kind met bakken uit zo’n kinderboek, geen succes. Uiteindelijk ben ik gaan bakken uit pakjes van meneer Oetker en Koopmans. Ja, dat gaat altijd goed. Maar sinds een paar jaar vind ik pakjes echt niet meer bij mij passen en dus probeer ik zo nu en dan eens iets uit met bakken. Zo ook met scones… wat een drama! Maar, oefening baart kunst en eigenlijk is het dodelijk simpel.
Bruine derrie
Mijn broer en ik wilden graag bakken, zoals kinderen dat altijd graag doen. Of het het bakken zelf is, of het opvreten van het gemaakte naderhand, dat laat ik even in het midden. Maar goed, mijn ouders zijn ook geen begenadigde bakhelden en dus hadden we een kookboek. Speciaal voor kinderen.
Ik weet nog dat we een keer gepofte appels gingen maken ofzo. Appel schillen, klokhuis eruit boren en vullen met een mengsel van zoetigheid. Ik weet niet meer wat er precies in ging. Kan me alleen nog de bruine basterdsuiker herinneren die na het bakken over de hele plaat gelopen was. Niks appels met vulling dus… We hadden ook geen appelboor en dus hadden we staan klooien met een mes (of mijn vader had staan klooien met een mes denk ik, hoop ik). Afijn we hadden warme appel met bruine derrie.
Mespuntje zout
Maar natuurlijk lieten we ons niet kennen en gingen we stug verder. Koekjes bakken, dat moest lukken. We hadden een complete uitsteekset met allerlei vormpjes. Ja, een appelboor hadden we dan wel niet, maar overige bakspullen waren er in overvloed. Wij hadden zo’n ouderwets fornuis. Bovenop de gaspitten, de oven met zo’n enorme gaspit die je moest aansteken met een reusachtige lucifer en onderin een grote lade. Daar zaten dus allerlei spring- en cakevormen in, koekjesstekers en breinaalden om in de cake te prikken.
Okee, terug naar die koekjes. Dat ging allemaal prima. Echter moesten we een ‘mespuntje’ zout toevoegen. Een mespuntje, evenals een snufje, is natuurlijk een bekend begrip in bakkersland. Een ietsiepietsie beetje zout om de smaken van de koekjes wat omhoog te halen tijdens het bakken. Als kind snapte je daar natuurlijk geen snars van en uiteindelijk hadden wij de meest zoute koekjes ever. Bleeeegh!
Als heel Engeland het kan…
Inmiddels ben ik meer dan volwassen, heb ik een kind die ik graag wat bakkunsten wil bijbrengen, maar dan liever niet uit een pakje. Het bakken van een cake from scratch gaat me aardig af, maar er zijn van die recepten… Eén daarvan is het recept voor scones. Ik ben dol op scones en het bakken er van lijkt niet moeilijk. Heel Engeland kan het, dus waarom ik niet?
En zo probeer ik al jaren de perfecte scones te bakken. Maar keer op keer was het deeg te plakkerig, rezen ze niet, smaakten ze nergens naar of kon ik er een ruit mee ingooien. Soms een combinatie van voorgaande… Uit frustratie om mijn zoveelste mislukte poging zette ik YouTube aan. En daar was dan Cupcake Jemma. Haar YouTube kanaal heeft bijna anderhalf miljoen abonnees en ze maakt (cup)cakes alsof ze haar tanden staat te poetsen. Maar bovenal: ze is heel erg Brits. En als een Brit geen scones kan bakken, wie dan wel?
Haar recept voor scones is echt achterlijk simpel: bloem, bakpoeder, suiker, bakpoeder, boter en melk. Het geheim is dat de verhoudingen moeten kloppen en de manier waarop je ze maakt. Wat is vooral verfrissend vond is dat ze niet gaat staan kneden, maar alles gewoon in de keukenmachine flikkert. Heerlijk! Ook is ze fijn eerlijk: ga het overgebleven deeg niet opnieuw uitrollen om daar nog wat scones van te maken want je deeg wordt daar niet beter van (en je scones dus ook niet!)
Poging 486, take one
Met YouTube op de achtergrond begon ik aan poging 486 om scones te maken. Eeeh, oeps, te weinig bloem in huis. Okee, recept door vieren delen, dan komt het goed. Maar ik had ook bijna geen bakpoeder meer. Op hoop van zegen dan maar. Het maken van het deeg is echt dodelijk simpel, het bakken duurt maar een kwartier en ik had echt werkelijk zalige scones! Knapperig van buiten en luchtig en zacht van binnen. Niet te zoet, echt die herkenbare scones smaak. Kleurtje was ook mooi goudbruin. Alleen waren het meer koeken dan bollen. De juiste hoeveelheid bakpoeder is dus echt essentieel. Nog een keer maken dus, hoe vervelend…
Wat gaat erin? (ca. 15 scones)
- 500 gram bloem
- 110 gram koude roomboter
- 300 ml (halfvolle) melk
- 2 eetlepels bakpoeder
- 2 eetlepels (witte basterd)suiker
- flinke snuf zout
- 1 ei (om te bestrijken)
Hoe maak je het:
Verwarm de oven voor op 190 graden. Leg een vel bakpapier op een bakplaat. Zeef de bloem en doe in een kom met de suiker, het bakpoeder en zout. Roer door elkaar en giet over in de keukenmachine. Hak de boter in blokjes en doe erbij. Maal tot de boter fijn is en je een kruimelig deeg hebt. Je kunt dit overigens ook doen met je vingertoppen, gewoon de boter door het meel frummelen.
Doe het deeg terug in de kom en maak een kuiltje in het midden. Giet hier de melk in en roer met een vork behoedzaam het meel door de melk. Je deeg wordt eerst papperig en dan stevig maar droog (licht plakkerig). Meng het met je handen tot een bol en leg het op je bebloemde werkblad. Bloem ook de deegroller even in en rol je deeg uit tot een dikte van circa drie centimeter.
Neem een scone uitsteker of kookring van circa 2,5-3 centimeter en steek rondjes uit. Leg deze op de bakplaat. Klop een ei los en bestrijk de scones licht met het ei. Bak circa 15 minuten in de oven tot ze licht goudbruin zijn.
Laat even afkoelen en serveer ze met clotted cream en jam of lemon curd.
